เขาไม่ได้ใส่รองเท้าคู่สีแดงอีกแล้ว เขาโตขึ้นอย่างรวดเร็วจากช่วงวัย 12 ปี เหมือนกับเด็กชายคนอื่นๆ ที่เอะอะก็สูงพรวดพราดขึ้นมาในช่วงเวลาสั้นๆ ตอนนี้เขาอายุย่าง17 รองเท้าก็ขยายออกไปอีกห้าเบอร์ เขาแน่ใจว่าตอนนี้ส่วนสูงของเขาเกือบจะเท่านิชคุณได้อยู่แล้ว ถ้าเขาจำได้ไม่ผิด นิชคุณสูงประมาณ 180 เซนติเมตรได้ล่ะมั้ง ไม่รู้ว่าสี่ปีที่ผ่านมานิชคุณจะสูงขึ้นอีกรึป่าว เขามีเรื่องตั้งมากมายจะเล่าให้นิชคุณฟัง แค่เรื่องวีรกรรมของเจ้าลูกเป็ด ก็เพียงพอให้เขาเล่าได้อีกเป็นเดือนๆ อ้อมแขนกอดแมวตัวอ้วนกลมซึ่งครั้งนี้ไม่ได้แอบหนีไปหาเขา แต่เป็นนิชคุณเองที่เป็นคนฝากให้เขาดูแล รอยยิ้มอย่างตื่นเต้นปรากฏบนริมฝีปากสีชมพูเรื่อ ก่อนจะกดกริ่งหน้าประตูบานใหญ่
“อ้าว อูยอง เข้ามาก่อนสิ” เขาคาดหวังจะได้เจอนิชคุณออกมาเปิดประตูให้ และเป็นคนเชื้อเชิญให้เขาเข้าไป แต่กลับเป็นแม่ของนิชคุณที่ต้อนรับเขา เพราะเขาเคยมาเล่นที่นี่บ่อยๆ แม่ของนิชคุณถึงรู้จักเขาเป็นอย่างดี ช่วงที่นิชคุณไปเรียนต่อ เธอก็ยังเอาขนมไปฝากอูยองอยู่หลายครั้ง บางทีก็ชวนอูยองมาทานข้าวที่บ้าน เพราะความที่คิดถึงลูกชาย และอูยองก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเขาเป็นลูกชายคนเล็กของเธอ บางวันอูยองจะพาทาโร่มานั่งเล่นที่บ้านของนิชคุณ ทำให้เธอคลายเหงาได้บ้าง
“คุณฮยองละครับ”
“ยังไม่ตื่นน่ะ นี่แม่ก็ว่าจะขึ้นไปปลุกอยู่พอดี”
หญิงสูงวัยเดินนำอูยองเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนจะปลีกตัวเข้าไปในครัว อูยองมองตามเสียงกุกกัก ไม่นานเธอก็กลับออกมา
“แม่กำลังทำอาหาร อูยองช่วยขึ้นไปดูพี่เขาหน่อยได้มั้ยจ๊ะ ถ้าเขาตื่นแล้วก็ชวนลงมาทานข้าว”
“ได้ครับ”
เจ้าทาโร่ยังคงทำตัวเป็นลูกเป็ดที่เดินตามแม่เป็ด มันวิ่งตามเขาขึ้นบันไดด้วยขาสั้นๆของมัน พวงหางแกว่งระริกด้วยความตื่นเต้น ห้องนอนของนิชคุณอยู่ที่ชั้นบน ประตูที่สองฝั่งขวามือ ตอนเด็กๆอูยองขึ้นมาเล่นบนนี้บ่อยๆ บางครั้งเขาก็ขอแม่มานอนค้างที่นี่ด้วย เขาจะเล่นกับทาโร่จนดึก และนอนคุยกับนิชคุณจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ความคิดถึงเรื่องสมัยนั้นทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ หัวใจก็ดูเหมือนจะยิ่งเต้นถี่ เมื่อเดินไปใกล้ มือขาวเคาะประตูไม้สีน้ำตาลอ่อน
“ครับ” เสียงงัวเงีย เอ่ยตอบกลับมา
อูยองฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆเปิดแง้มประตูออก เจ้าทาโร่แทรกตัววิ่งนำเข้าไปก่อนด้วยความซุกซน
“ลูกเป็ด” นิชคุณเอ่ยเรียก เมื่อเห็นก้อนขนปุกปุยสีเทาปรากฏตัว
เจ้าแมวน้อยมองนิชคุณด้วยดวงตากลมโต ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดถึงน้ำเสียงคุ้นหู ทาโร่ไม่ได้เจอนิชคุณมาตั้งหลายปี มันลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนเตียงที่นิชคุณนอนอยู่ ปลายจมูกชื้นและสากดมกลิ่นที่นิ้วมือของนิชคุณ ก่อนที่พวงหางจะเริ่มแกว่งอย่างตื่นเต้น เมื่อจำกลิ่นของเจ้านายตัวเองได้ นัยตาขยายเบิกโต ขณะที่ส่งเสียงร้องอ้อน จนฝ่ามือหนาต้องยกขึ้นมาเกาคางให้
“ตอนนี้ก็ลืมฉันไปเลยสินะ” อูยองแกล้งเอ่ยอย่างตัดพ้อ ขณะมองเจ้าทาโร่คลอเคลียกับเจ้านายอีกคนของมัน
“อูยอง หรอ?”
“ฮยองก็ลืมผมแล้วหรอเนี่ย” อูยองมุ่ยปาก ก่อนจะหลุดยิ้มกว้าง เขาช่วยไม่ได้จริงๆ การได้เห็นหน้านิชคุณทำให้เขาดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่
“นาย… ดู.. โตขึ้น” นิชคุณมองน้องชายตัวเล็ก หรือที่เคยตัวเล็ก ตอนนี้สูงขึ้นมาก อูยองดูผอมลงนิดหน่อย ดวงตาอูมที่เคยเรียวเล็ก ก็ดูเหมือนจะโตขึ้นเล็กน้อย แต่แก้มยุ้ยน่าหยิกเหมือนเด็กนั้นก็ยังคงอยู่
“ผมยังอยู่ในช่วงวัยกำลังโตนะครับ” อูยองเอ่ยติดตลก ความรู้สึกว่านิชคุณกำลังจ้องมอง ทำให้เขาประหม่าและไม่กล้าสบสายตาเสียอย่างนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขามักจะคิดถึงนิชคุณจากภาพในความทรงจำ พี่ชายตัวโตที่ใจดี อบอุ่น และอ่อนโยน นิชคุณที่เขานึกถึงมีใบหน้าเล็ก ผิวขาวตัดกับคิ้วเข้มจัด ซึ่งล้อมกรอบดวงตากลมโตที่เป็นประกาย จมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากสีแดงอิ่มหยัก เขาจำได้ว่านิชคุณเป็นคนหล่อ แต่ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าความทรงจำของเขาคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เพราะนิชคุณในตอนนี้ดูหล่อเหลากว่าภาพในความทรงจำของเขา ใบหน้าที่เติบโตเป็นชายหนุ่มดูคมคาย และทรงสเน่ห์ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มหยุงเหยิงของคนเพิ่งตื่นนอน ไม่ได้ทำให้เครื่องหน้าที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบดูลดน้อยลงไปเลย
“คุณป้าให้มาเรียกฮยองไปทานข้าว”
“นี่แม่ลืมไปรึไงนะว่าฉันเพิ่งมาถึงเมื่อเจ็ดโมงเช้า” นิชคุณร้องคราง พลางมองดูนาฬิกาที่ข้างหัวเตียง เข็มสั้นชี้เลยเลข 10 มานิดหน่อย
“ฮยองนอนต่อก็ได้ครับ เดี๋ยวผมลงไปบอกคุณป้าให้ว่าฮยองยังไม่ตื่น”
อูยองหันไปทางประตู เตรียมจะเดินออก แต่เสียงของนิชคุณก็ดังขึ้นมาเรียกไว้เสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะนอนไปก็คงไม่หลับอยู่ดี”
นิชคุณลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ทาโร่ หรือเจ้าลูกเป็ด ขดตัวลงบนเตียงตรงจุดเดิมของเขาพอดี
“ขอฉันแปรงฟันแป๊บนะ”
อูยองเดินไปมาอย่างเก้กังอยู่สักพัก เมื่อถูกทิ้งให้อยู่ในห้องของนิชคุณตามลำพัง ก่อนจะตัดสินใจนั่งเล่นกับทาโร่ระหว่างรอนิชคุณที่เข้าห้องน้ำไป กระเป๋าเดินทางใบโตยังถูกวางทิ้งไว้ที่มุมห้องมีของถูกรื้อออกมาแล้วนิดหน่อย นิชคุณที่เพิ่งมาถึงคงยังไม่ทันได้จัดของออกจากกระเป๋าแน่ๆ ที่ข้างเตียงมีกระเป๋าเป้สีแดงที่ดูเหมือนว่าจะผ่านการใช้งานมาอย่างคุ้มค่าถูกเปิดทิ้งไว้ ดูเหมือนนิชคุณจะเอาของออกจากกระเป๋าใบนี้แล้วบางส่วน หนังสือสองสามเล่มถูกหยิบออกมาวางกองอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบนักที่โต๊ะข้างเตียง เป็นพอกเกตบุคอ่านเล่นที่นิชคุณคงพกไปอ่านบนเครื่อง หนังสือเล่มบนสุดมีรูปถ่ายเสียบอยู่ ใบหน้าเสี้ยวหนึ่งของนิชคุณฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส จนอูยองอดไม่ได้ที่จะหยิบภาพนั้นออกมา มีผู้ชายในภาพนั้นห้าคนสามคนเป็นชาวตะวันตกมีเพียงสองคนที่เป็นคนเอเชีย หนึ่งในนั้นคือนิชคุณ และเพื่อนอีกคนที่ยืนข้างกัน มือข้างหนึ่งของนิชคุณโอบบ่าชายหนุ่มคนนั้นอย่างสนิทสนม และทั้งคู่ก็ชูสองนิ้ว ทุกคนยิ้มอย่างร่าเริงในเสื้อผ้าลำลอง คงเป็นเพื่อนๆที่มหาลัยของนิชคุณละมั้ง นิ้วมือเรียวลูบภาพของนิชคุณเบาๆ เขายิ้มตามดวงตาของนิชคุณในภาพที่กำลังเปล่งประกายสดใส รอยยิ้มของนิชคุณ ทำให้เขามีความสุขได้เสมอ
“อูยอง ยังอยู่มั้ย” เสียงนิชคุณดังออกมาจากในห้องน้ำ
“ครับ” เขาขานรับ
“ฝากหยิบครีมโกนหนวดให้หน่อยสิ”
“อ่า.. ได้ครับ” อูยองวางรูปถ่ายใบนั้นไว้ที่เดิม “ตรงไหนครับ”
“ข้างๆกระเป๋าเดินทางน่ะ”
อูยองเจอมันล้มและกลิ้งไปที่ใต้โต๊ะหนังสือของนิชคุณ เขาหยิบมันขึ้นมา และเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
ใบหน้าที่มีหยดน้ำเกาะพราว โผล่พ้นประตูออกมารับ แต่แทนที่จะรีบกลับเข้าไป นิชคุณกลับหยุด ก่อนที่จะหัวเราะออกมา มือหนายกขึ้นขยี้ศีรษะของอูยองเบาๆ
“นี่นายสูงเท่านี้แล้วหรอเนี่ย”
“คุณฮยองอ่า รีบๆไปโกนหนวดให้เสร็จเลย”
ทั้งๆที่เอ่ยไล่ให้เข้าห้องน้ำไปแท้ๆ แต่นิชคุณดันโน้มหน้าเข้ามาใกล้เสียได้ สัมผัสเย็นจากนิ้วมือที่ยังคงชื้นน้ำ ลูบที่แก้มคนเป็นน้องเบาๆ ก่อนจะหยิกแก้มนิ่มๆเข้าให้ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“นายนี่ไม่มีหนวดเลยนะ เด็กน้อย”
อูยองที่ถึงแม้จะเริ่มโตเป็นหนุ่ม แต่ใบหน้าใสกลับเกลี้ยงเกลาราวกับผิวเด็ก จะบอกว่าโตขึ้นก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะนอกจากตัวที่โตขึ้น ท่าทางพองแก้มเพราะโดนแกล้ง ก็ยังเหมือนตอนเป็นเด็กๆไม่มีผิด
“ผมจะเข้ามหาลัยปีหน้าแล้วนะ” อูยองโวยวาย เมื่อเห็นนิชคุณตั้งท่าจะล้อเขาต่อ ช่วงนี้เขาปิดเทอม และก็กำลังจะขึ้นปีสุดท้ายของมัธยมปลายแล้ว
“โตแค่ไหนก็เป็นเด็กน้อยของฉันอยู่ดีนั่นแหละ” นิชคุณหัวเราะ เมื่อนึกถึงวันแรกที่รู้จักกัน เด็กตัวน้อยที่ร้องงอแง ทำให้ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นึกถึงอูยอง ก็ยังคงเห็นเป็นเด็กชายตัวน้อยคนนั้นตลอดมา
ถึงแม้ว่านิชคุณจะกลับเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่มันยังคงเต้นไม่หยุด อูยองยกมือขึ้นกุมหน้าอกของตัวเอง เป็นอะไรไปนะ ทำไมหัวใจถึงได้เต้นถี่เร็วขนาดนี้ ใบหน้าที่ร้อนผ่าว ยิ่งนึกถึงเมื่อกี้ที่นิชคุณยื่นหน้ามาใกล้ๆ ดวงตาที่มองสบกัน รอยยิ้มที่ส่งมาให้ เพียงแค่นึกถึงอุณหภูมิในร่างกายก็ยิ่งดูเหมือนจะเพิ่มขึ้น อูยองถอยมานั่งข้างเจ้าทาโร่อีกครั้ง มันลืมตาขึ้นมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะนอนต่อบนที่นอนอุ่นสบาย
กลีบปากบางเม้มลง เมื่อนึกถึงสัมผัสของนิ้วมือบนพวงแก้ม ตอนเด็กๆนิชคุณหยิกแก้มเขาเล่นเป็นประจำ เพราะแก้มยุ้ยๆของเขา แต่ที่จำได้มันไม่เคยทำให้เขารู้สึกใจเต้นอย่างนี้ ไม่เคยทำให้รู้สึก…
เขิน?
“อ้ากก” อูยองล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะร้องครางออกมาเพราะทนเก็บความรู้สึกสับสนไว้ไม่ได้ เจ้าทาโร่สะดุ้งขึ้นจากการนอนกลางวัน มองเจ้านายที่แย่งที่นอนของมันไปอย่างไม่พอใจ ก่อนจะกระโดดผลุงลงจากเตียง อูยองมองตามทาโร่ที่กระโดดลงไป ก่อนจะถอนหายใจ นิ้วมือคว้าหมอนของนิชคุณขึ้นมากอด อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนาน ก็เลยรู้สึกเคอะเขินไปบ้างละมั้ง รอยยิ้มบางๆปรากฏบนพวงแก้มใส เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากหมอนของนิชคุณ กลิ่นประจำตัวของนิชคุณ เขาหลับตาลงและกอดมันแน่นขึ้น กลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆด้วยสินะ
“นี่นายมาปลุกฉัน แล้วจะนอนซะเองหรอ”
เสียงของนิชคุณเดินเข้ามาใกล้ อูยองค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น ใบหน้าของนิชคุณที่คมชัดขึ้นอย่างช้าๆ เหมือนภาพที่ค่อยๆซึมเข้าไปในหัวใจ ก่อนที่มันจะเริ่มเต้นอย่างถี่เร็วอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นอาการที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เขากลับชอบมัน เขาชอบความรู้สึกนี้ เวลานี้ ที่หัวใจเต้นถี่รัว ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขจนต้องยิ้มออกมา
“ไปกินข้าวกัน”
อูยองยิ้มตอบรับจนถึงดวงตา
นิชคุณกลับมาแล้ว
woohoney 